Charles Bukowski- MÜŞFİK DAVRANMIYORUZ

çok fazla
çok az
ya da çok geç

çok şişman
çok zayıf
ya da çok kötü

kahkaha
ya da gözyaşı
ya da kusursuz kayıtsızlık

nefret edenler
sevenler

ellerindeki şarap şişelerini sallayarak
önlerine çıkanları süngüleyip
kadınların ırzına geçen ordular

ya da ucuz bir pansiyon odasında
Marilyn Monroe'nun fotoğrafıyla yaşayan bir ihtiyar

o denli büyük ki dünyadaki yalnızlık;
onu saatin kollarının ağır hareketlerinde
bile görebilirsiniz...

o denli büyük ki dünyadaki yalnızlık;
onu Vegas'ta, Baltimore'da ya da Münih'te
yanıp sönen neon ışıklarında görebilirsiniz...

insanlar yorgun,
hayat tarafından cezalandırılmış,
ya sevgiyle ya da sevgisizlikle sakatlanmış.

yeni hükumetlere ihtiyacımız yok !
yeni devrimlere ihtiyacımız yok !
yeni kadınlara ihtiyacımız yok !
yeni yollara ihtiyacımız yok !
şefkate ihtiyacımız var...

müşfik davranmıyoruz
birbirimize...
müşfik davranmıyoruz.

korkuyoruz...
nefretin gücü simgelediğini
sanıyoruz.
cezalandırmanın
sevgi olduğunu...

daha az sahte bir eğitim bize gereken
daha az kural
daha az polis
ve daha iyi öğretmenler.

bir odada
bir başına acı çeken
öpülmemiş
dokunulmamış
bir başına bitki sulayan
olsa da çalmayacak
bir telefondan yoksun
insanın dehşetini unutuyoruz.

boncuklar sallanır, bulutlar örter
köpekler gül bahçesine işer
bir çocuğun kafasını koparır cani
dondurma külahından bir ısırık alır gibi
okyanus bir gelip
bir giderken
anlamsız bir ayın esaretinde ;

müşfik davranmıyor insanlar birbirine...