Birhan Keskin

sevgilim sabahın erkenini seviyor, 
ben geceyi ve esmerliğini onun, 
o dorukları seviyor, korkuyor bundan 
ben rüzgarla buluşan tepeyi, tuhaflığı, 
ona bir yeşil gülümsüyor, 
ben, hayatı delice sevdiysem nasıl, 
diyorum, seni de öyle. 
o kendi boşluğunda oyalanan günlerde 
canı sıkılan bir çocuk gibi uyuyor, 
ben göğe bakıyorum geceden, 
kendi çukurunu bulmuş deniz gibiyim 
diyorum, yanında, 
o sabahları eğilip öpüyor denizi. 

çıplağın çıplağımda, rüzgarın dağımda olsun, 
esmerliğin gecemde, öyle kal. 
"bulutlara bak, gidiyorlar, hızla" diyorsun, 
yağmur bir yalıyor yüzümü, 
bir duruyor. sabahları eğilip yüzüme 
öpüşün geçiyor bir, bir duruyor aklım. 

su ve rüzgar, dağ ve doruk, sonsuz hepsi, 
oysa camdaki sardunya gibi üşür 
bana biçtiğin ömür, ölüm geliyor aklıma bir 
bir, çıplağın çıplağımda. 

rüzgarın dağımda olsun esmerliğin gecemde 
öyle kal, sana sonsuz sarıldığımda.